மெளனத்தின் குரல் -தாஜ்

மரங்களிடம் பேசுவது அபத்தம்
மந்தைகளிடம்
ஒதுங்குவதே புத்தி
வானுக்கு குரல் எட்டாது
நதிகளுக்கோ சங்கம வேகம்
மலைகளும் மடுவுகளும்
எதிரொலிக்கும் தொல்லை
கடலருகில் நகர்ந்தால்
துகளாகிப் போகும் அபாயம்
மலர்களுக்கு
எப்பவும் எதற்கும் சிரிப்பு
வண்ணத்துப் பூச்சிகளுக்கு
தேன்தான் சுவைக்கிறது
பட்சிகள் பறந்துவிடுகின்றன
விலங்குகள் அன்னியம்
வளர்ப்புப் பிராணிகள்
ஏற்கனவே வாலாட்டுகின்றன
காற்றின் சலனங்களை
கண்டு கொள்ளாதவரை
இப்பவும் குரலெடுத்துப் பேச
குளம் குட்டை
படிக்கட்டுகளே
தடைகளற்ற வசதி

***
குறிப்பு:
இக் கவிதை ஓர் மறு பிரசுரம்.
satajdeen@gmail.com
11:45 AM 11/25/2011